Το φθινόπωρο στα Χανιά

Ήθελα καιρό τώρα να κάνω αυτήν την διαδρομή μέσα από τα βουνά. Η φίλη που πήγαινα να επισκεφτώ μένει στην Παλαιόχωρα και, εδώ και μήνες, περίμενα την κατάλληλη μέρα να την συναντήσω. Συνήθως, και ενώ μένω πολλά χρόνια στην Κρήτη, κάνω μακρινές διαδρομές μόνο τα καλοκαίρια. Έτσι αυτή η φθινοπωρινή διαδρομή ήταν κάτι σαν έκπληξη για μένα.  

Γιατί το φθινόπωρο στα Χανιά έρχεται αργά και είναι τόποι τόποι. Τα περισσότερα δέντρα και φυτά είναι αειθαλή. Έτσι το πράσινο επικρατεί όλον τον χρόνο. Αλλά όταν περνάς από μια ρεματιά, εκεί που σμίγουν οι πράσινες πλαγιές που την αγκαλιάζουν, βλέπεις μια γραμμή που προκαλεί μια έντονη αντίθεση. Είναι τα πλατάνια. Τα φύλλα τους δεν είναι τελείως κίτρινα, ούτε έχουν πέσει όλα ακόμα. Γι’ αυτό είναι μια γραμμή πρασινοκίτρινη. Το ίδιο ισχύει και για τα αμπέλια. Έχουν πάνω τους ακόμα αρκετά απ’ τα χρυσοπράσινα φύλλα τους που τούς δίνουν την χάρη και την ομορφιά της ωριμότητας. Δεν ισχύει το ίδιο με τις καστανιές. Εκείνες είναι πλέον κατάχρυσες με τα περισσότερα φύλλα ακόμα να τις καλύπτουν, όμως και ένα παχύ στρώμα φύλλων και αγκαθωτών κελυφών στο έδαφος. Θα μπορούσες να πεις είναι στο απόγειο της ομορφιάς τους. 

Λίγο πιο δίπλα όμως μπορείς να δεις το ακριβώς αντίθετο φαινόμενο. Τα μικρά φυτά, που όλο το καλοκαίρι είχαν μεταφέρει όλη τους τη ζωή υπόγεια στις ρίζες και τους βολβούς τους, έχουν αρχίσει και πάλι να δίνουν προς τα πάνω φρέσκα φρέσκα και καταπράσινα νέα φυλλαράκια. Όσο περνούν όμως τα χρόνια ο χειμώνας αργεί και περισσότερο και εκείνη την μέρα δεν είχε ακόμα βρέξει παρά μια φορά και ελάχιστα. Γι’ αυτό και το κίτρινο στους θαμνώνες ήταν εξίσου έντονο με το κίτρινο στις καστανιές. Καλοκαιρινό. 

Αυτά συζητούσαμε με την φίλη μου τις λίγες ώρες που είχα την χαρά να βρίσκομαι κοντά της. Τον κύκλο της ζωής, τον πρόσκαιρο θάνατο και την αναγέννηση, την σοφία της φύσης, την ανάγκη για νερό που γίνεται ολοένα και πιο ζωτική. 

Βγαίνοντας από το σπίτι και καθώς δίναμε την τελευταία αγκαλιά του αποχαιρετισμού, έγινε το θαύμα. Όχι κάποιο πολύ σπουδαίο. Ένα μικρό καθημερινό θαύμα από αυτά που μπορεί κανείς να παραβλέψει. Άρχισε να βρέχει. Μια ήπια ευπρόσδεκτη βροχή που το διψασμένο χώμα έπινε αμέσως. Και η βροχή συνεχίστηκε για ώρα πολλή. Αργότερα που καθίσαμε για φαγητό στην ηρωική Κάνδανο, το σιγανό ψιλόβροχο μας κράτησε συντροφιά, και ο συννεφιασμένος ουρανός ήταν πιο καλοδεχούμενος από τον λαμπρότερο ήλιο.  

Εσείς πιστεύετε στα θαύματα; Πιστεύετε ότι αν θέλει ο άνθρωπος κάτι πολύ, και το ευχηθεί με όλη του την δύναμη, μπορεί κατά κάποιον τρόπο αυτό να πραγματοποιηθεί; Και τί συμβαίνει όταν πολλοί μαζί άνθρωποι εύχονται για το ίδιο πράγμα;