Ενετικό λιμάνι, ένας απολογισμός

Μέρα με ήλιο, διάθεση πρωινή, διάθεση αρχής της χρονιάς. Η χειμερινή ισημερία έχει περάσει, αλλά ο χειμώνας είναι όλος μπροστά.  

Πέρσι στα μαθήματα κινέζικης φιλοσοφίας, με μπέρδευαν οι έννοιες μέχρι να καταλάβω την απλότητα τους.  

Το yang μεγαλώνει το yin μικραίνει άρα έχουμε yang μέσα στο yin. Χαρά μέσα από την λύπη. Φώς μέσα από το σκοτάδι. Αλλά ταυτόχρονα αναταραχή μέσα στην γαλήνη, πόλεμος, μετά από ειρήνη. Τα πάντα είναι θέμα ισορροπίας ή έλλειψης της.

Σήμερα, η θάλασσα είναι κρύα και γαλήνια, δηλαδή yin και ο ήλιος αντανακλά πάνω της και είναι… Αλλά δεν έχω καμιά πρόθεση να μιλήσω θεωρητικά για την κινέζικη φιλοσοφία. Ακριβώς το αντίθετο. Σήμερα, θα ήθελα να κάνω μια εκμυστήρευση…  

Πριν δεκαπέντε και μισό χρόνια ήρθαμε στα Χανιά για να ζήσουμε. Είχαμε δύο μικρά αγόρια και ένα μωρό, που ακόμα δεν είχαμε μάθει ότι θα ήταν κόρη. Η ζωή στην Αθήνα ήταν δύσκολη. Πολύ δύσκολη, από πολλές απόψεις. Ήρθαμε εδώ με μόνο όπλο την ελπίδα. Και κάναμε ταξίδια πολλά. Στην γονεϊκότητα, την συντροφικότητα, την αυτογνωσία και άλλα δικά μας προσωπικά. Ήρθαμε και ξανάρθαμε στο παλιό λιμάνι. Με κρύο, με ζέστη, μέρα και νύχτα. Όμως σήμερα, αφού έβγαλα αυτήν την φωτογραφία, τί με έκανε να κάνω αυτόν τον απολογισμό; 

Είναι μάλλον ότι είδα την Φορτέτσα μέρα, να την λούζει ο ήλιος και εγώ κάθομαι δω μόνη, ενώ τα παιδιά δεν με έχουν πια ανάγκη ζωτική.  

Τότε ήταν τελευταίες μέρες του καλοκαιριού, αλλά ήταν νύχτα και ήταν δροσερά. Η Φορτέτσα λειτουργούσε σαν ακριβό ιταλικό εστιατόριο και την έλουζαν τα φώτα και οι προβολείς. Μπήκαμε στην πλωτή σανίδα που είχαν ναυλώσει οι ιδιοκτήτες του εστιατορίου για να περάσουμε απέναντι. Τα αγόρια, ένα σε κάθε πόδι, όπως τους άρεσε. Και ήταν χαρά μέσα στην λύπη. Γιατί είχαν προηγηθεί πολλά που μας είχαν πληγώσει πολύ. Και θα έρχονταν κι άλλα. Όμως ήταν μια αρχή. Που είχε ωραίο τέλος.  

Ίσως λοιπόν να κάθομαι εδώ και να γράφω, γιατί συνειδητοποιώ ότι αυτά τα χρόνια ήταν ένας κύκλος, ή μάλλον καλύτερα, μια σπείρα που με έφερε σε μια άλλη νέα ομοιόσταση• αρκετά κοντά σε αυτήν που είχα ενδόμυχα ελπίσει.