Ένα δίκτυο ιερών τόπων
Οι άνθρωποι τα έχουν κάπως χαμένα σχετικά με το που γεννήθηκε ο Δίας. Άλλοι λένε στο Ιδαίον άντρο και άλλοι στο Δικταίον. Το Ιδαίον άντρο είναι στην Ίδη (τον Ψηλορείτη) στο Ρέθυμνο, ενώ το Δικταίον, πολύ μακριά από εκεί, στο όρος Δίκτη στο Λασίθι. Έτσι αν οι άνθρωποι που ζούσαν τότε, παλιά παλιά παλιά και στα δυο βουνά, πίστευαν πως άκουγαν τις δυνατές φωνές ενός μωρού –τόσο δυνατές που σίγουρα ήταν φωνές μωρού θεϊκού- κι αν μαζί με αυτές τις φωνές άκουγαν και κλαγγές όπλων και ποδοβολητά, δεν έχουν άδικο∙ γιατί και στα δύο βουνά συνέβαινε αυτό.
Και η εξήγηση είναι πολύ απλή γιατί τα δύο άντρα, όπως και πολλές άλλες σπηλιές, αποτελούν ένα δίκτυο από ιερά μέρη που επικοινωνούν μεταξύ τους με πύλες. Σαν τα δωμάτια ενός ανακτόρου που συνδέονται μεταξύ τους με διαδρόμους και πόρτες. Αυτά τα δύο δωμάτια λοιπόν είχαν φιλοξενήσει τον μικρό, κατατρεγμένο από τον πατέρα του θεό, που έγινε αργότερα θεός-προστάτης των ξένων.
Οι πύλες αυτές, υπάρχουν ακόμα και σήμερα. Μάλιστα, όπως θα δούμε στην επόμενη ιστορία, δεν συνδέουν μόνο τόπους του κόσμου μας. Είναι και χρονοπύλες και μέσα από αυτές γίνονται ταξίδια στο χρόνο. Αλλά το πιο βασικό τους χαρακτηριστικό είναι ότι συνδέουν τον Κόσμο μας με αυτόν της Ιδαίας
Στον Κόσμο αυτό, βρίσκουν φιλοξενία όσοι βρίσκονται σε ανάγκη. Μια τέτοια ανάγκη, έσπρωξε τους πρώτους αποίκους της να σκαρφαλώσουν στο Ιδαίον άντρο να προφυλαχτούν από τους Βενετούς διώκτες τους το 1365. Εκεί, χωρίς να ξέρει κανείς τί και πώς, είδαν τους στρατιώτες να εξαφανίζονται κι έναν νέο κόσμο να εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά τους! Τη γη σα να έχει μόλις γεννηθεί! Κατεβαίνοντας από το Ιδαίον άντρο εγκαταστάθηκαν πρώτοι – ή έτσι τουλάχιστον πίστευαν- στον χώρο, που στον δικό μας κόσμο βρίσκονται σήμερα τα ερείπια της πόλης της Ζωμίνθου.
Στην επόμενη ιστορία θα δούμε πώς το καταφύγιο του Δία, έφτασε να είναι καταφύγιο κάθε διωκόμενου ανθρώπου, ζώου ή φυτού.
Επόμενο: Διόνυσος και Αριάδνη