Μια Μουριά και το “εδώ και τώρα”

Σήμερα ήθελα να γράψω κάτι λιγότερο ενημερωτικό, πολύ περισσότερο προσωπικό. Ξεκίνησε σαν σελίδα στο ημερολόγιό μου, αλλά ύστερα θέλησα να το μοιραστώ. Άλλωστε μέσα από το μοίρασμα δεν είναι που συνειδητοποιούμε το υπέροχο συναίσθημα ότι όλοι είμαστε ένα;

Κάποιες φορές μας συμβαίνει να περπατάμε σκυφτοί και σκέψεις διάφορες να μας εμποδίζουν να χαρούμε αυτό που υπάρχει έξω από αυτές. Όσο όμορφο και αν είναι… Έχω την τύχη να ζω σε έναν παράδεισο. Τα λευκά Όρη πιάνουν όλο το Νότιο ορίζοντα. Το βουνό του Σταυρού βρίσκεται στον βορά. Το βλέπω κάθε πρωί όταν ανοίγω το παράθυρό μου. Νότια και ανατολικά, μια καλή μέρα φαίνεται και ο Ψηλορείτης. Η βλάστηση είναι πλούσια όλες τις εποχές. Το πράσινο δεν λείπει ποτέ. Και φυσικά είναι και η υπέροχη θέα της θάλασσας στον κόλπο της Σούδας, που συμπληρώνει το μαγικό τοπίο.

Αυτόν τον καιρό έχουν ανθίσει οι Ροδιές. Τα άνθη τους έχουν κόκκινο ελαφρά πορτοκαλί χρώμα και είναι μικρά∙ πολύ μικρότερα από τον μεγαλοπρεπή καρπό που θα δώσουν σε μερικούς μήνες. Οι Συκιές έχουν γεμίσει τεράστια πράσινα φύλλα. Περνώντας από δίπλα τους, νιώθω το χαρακτηριστικό τους άρωμα που με ταξιδεύει στον Αύγουστο. Τότε που χάνομαι ανάμεσά τους μαζεύοντας τους θησαυρούς τους. Και ύστερα είναι τα λουλούδια. Η Δεντρομολόχα που φτάνει στο ύψος μου και με κάνει να μένω με το στόμα ανοιχτό. Ο Ελίχρυσος που πετιέται μέσα από τον Kίστο σε ένα διαχρονικό αγκάλιασμα που επαναλαμβάνεται κάθε Άνοιξη. Κι όμως, υπάρχουν φορές που περπατώ κι οι σκέψεις μου με κρατούν έξω απ’ αυτήν την γιορτή της φύσης. Φίλες που είναι άρρωστες, οι σπουδές των παιδιών, τα οικονομικά… Το μυαλό παλινδρομεί ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, χάνοντας την στιγμή.

Κάποτε όμως, μια απειροελάχιστη στιγμή, ένα ψήγμα πραγματικότητας αρκεί να με κάνει να ξυπνήσω. Χθες ήταν η μυρωδιά από τα ώριμα μούρα και η εικόνα των μωβ λεκέδων που αφήνουν πάνω στον δρόμο. Ύστερα κοίταξα ψηλά και η Μουριά με υποδέχθηκε, με τα χέρια ανοιχτά, να μου προσφέρει τους θεσπέσια γλυκόξινους καρπούς της. Πίσω της, τα Λευκά Όρη με τα τελευταία ίχνη λευκότητας πάνω τους, ήταν σαν να μου έλεγαν: Σημασία έχει το τώρα…